باز محرم آمد وجهان را پر از غم و عذا شد
همه مشکی پوش و دلها روبه خدا شد
باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عذاب و چه ماتم است
این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست
اوست تنها پهلوان عالم که شهادت را بر پیروزی ترجیح داد...
او کسی بود که با هفتادو دو تن یار در مقابل هزار ها نفر ایستادگی کرد...
او بود که به بالاترین درجه شهادت رسید...
او بود...
عشق را باید از حسین و در راه او پیدا کرد ما باید راه زندگی را ازویاد گرفته تا در زندگی به خدا ایمان پیدا کنیم
به امید آنکه راه زندگی را از او یاد گرفته و...
مهدی جان!
بگذارنباشد برمن صبحی که بدونه توآغازشود. درآن پگاهی که نسیم عشق شروع به وزیدن می کند.
درآن سکوت صبح گاهی، فقط توای که می توانی روح سوحان خوردۀ مرا از زخم زمانه التیام بخشی.
مولای من!
به والله که ازانتظاربند بند ،وجودم درآتش فراغ تو می سوزد.
یاصاحب الزمان!
تا کی در آسمان به پرنده ای خیره شوم؟
تاکی گل های سرخ رابه یادت بر پرده ها سنجاق کنم؟
تاکی درپیاده رونگرانی انتظارقدم زنم؟
تاکی باچشمانی بسته به زندگی بنگرم؟
مولای من!
رمغان غیبت تو، دل شکسته ای است ، که درقفس سینه ام بربسترانتظار آرمیده است.
سایی سبزت برسر ما کم مباد.
ای کاش دعایم مستجاب می شد، که خداوند گناهانمان را به محضرت نرساند تادل پردردت ازدست نوکر بی مقدارت نرنجد، زیرا دل قشنگت دیگرجای گنجاندن کجرویی مارا ندارد.
کاش بر دعای فرجم درحق تو ای گل زهرا (سلام الله علیها) مرغ آمین، آمین می گفت وتو را از زندان غیبت نجات می داد.
گل زیبای خاطرات شیرینم مهدی جان!
اگرپس ازمرگم گورم را بشکافی وقلبم وجود داشته باشد خواهی دید که روی آن نوشته شده است: «نفرین به انتظارکه قاتلم بود.»
خدایا!
اگرقراراست بمیرم ، بگذارمولایم بیاید؛
اگرقراراست بسوزم، بگذارمولایم ببیند؛
واگر قرار است به غربت نشستن او ازجانب ماباشد،
اللهی العفو.
وقتی می شی نیاز من اگه نباش پیش من
ببین که میریزه به پای تو
بازم که بیقرارمو دل واپس نگاه تو
تموم هستی منی بمون همیشه پیش من
اگه شدم عاشق تو نزار که بی تاب بمونم
لالاوی شبام تویی نزار که بی تاب بمونم
دارم برات شعری می خونم شاید به یادم بمونی
فقط یه چیز ازت می خوام همیشه عاشقم بمونی
دوست دارم خیلی کم ولی جز این چیزی نبود
واژه ها رو ولش کن و عشقمو از چشام بخون
هرچه گشتم جز تو لایقتر ندیدم همدمی
ای پرنده مهاجر گر از شهوت رفتن
فاصله قد یه دنیاست بین دنیای تو بامن
تو رفیق شاپرک ها من تئ فکر گلمونم
تو پی عطر گل سرخ من حریس بوی نونم
دنیای تو بی نهایت همه جاش مهمونی و نور
دنیای من یه کف دست روی سقف سرد یک گور
من دارم تو آدمک ها می میرم تو برام از پریا قسه می گی
من تو پیله وحشت می پوسم برام از خنده چرا قسه میگی
کوچه پس کوچه خاکی در و دیوار شکسته
آدمای روستایی با پا های پینه بسته
باران ببار که دلم هوای یارم کرده است...
از راه دور تو را می پرستم ای قبلۀ امید من...
از راه دور به تو عشق می ورزم تا دیگران این فاصله را احساس نکنی ...
از راه دور درد و دلهای خودم را به تو می گویم و تو را در آغوش محبت هایم می فشارم...
آری از همین راه دور می توانی دست بر روی شانه های هم بگذاریم و با هم قدم بزنیم...
به خواب عاشقی می رویم تا این رویا برایم زنده شود...
خاطره هایم را همیشه در ذهنم مرور می کنمو هیچ گاه نمی گذارم خاطره های لحظه های دیدارمان از ذهنم دور شود...
این فاصله ها را با محبت و عشقم از بین می برم و کاری می کنم که همیشه احساس کنی در کنار منی...
و این است برایم یک خواب با هم بودنمان و آری این است یک فاصلۀ عاشقونه...
عاشق باش چون این راه مقدس است و پایان راه شیرین تر از گذشته است...
این تنها بهانه ای برای زنده بودنم نفس کشیدنم ای امید و آرزوی من ،ای تو فصل بهارم،باورم کن بلورم کن...
دوستت دارم